Eremitoria to zespół trzynastu domków w których kiedyś mieszkali kameduli. Zostały one postawione w czterech równoległych rzędach po obu stronach centralnej osi założenia klasztornego i znajdowały się w strefie klauzury ścisłej. Każdy z nich został wybudowany dzięki fundacjom – na portalach domków znajdują się herby fundatorów. Pomiędzy domkami, połączonymi murkami ogrodzeń, znajdują się ogródki. Domki w rzędach zewnętrznych mają dachy dwuspadowe z trójkątnymi szczytami, zaś domki w rzędach wewnętrznych – dachy czterospadowe. Wszystkie domki uzyskały jednakową dyspozycję wnętrza. Środkiem biegnie sklepiona krzyżowo sień, z jednej strony znajdują się cela i małe pomieszczenie gospodarcze, z drugiej – sklepiona kaplica i drewutnia. To w tych domkach – mnisi spędzali całe swoje życie. Domek pustelniczy można było opuszczać tylko na Eucharystię, Liturgię Godzin w kościele i inne określone zajęcia, np. pracę w polu. W eremach również spożywali posiłki roznoszone przez brata – kucharza, tworzyli więc wspólnotę ale jednocześnie zachowywali niezbędną dla życia monastycznego samotność, która pomaga w ciągłej świadomości obecności Boga. Pierwotnie domki były drewniane, później zastępowano je murowanymi. Liczba domków określała wielkość konwentu. Na ogół nie przekraczał on trzynastu mnichów, choć zdarzało się niekiedy, że bracia mieszkali także w innych budynkach.