W centrum nastawy ołtarza umieszczony jest obraz św. Jana Nepomucena. Święty klęczy przed objawiającą mu się na obłokach Maryją z Dzieciątkiem. Putta trzymają jego atrybuty: w prawym górnym rogu wieniec z pięciu gwiazd, tworzący rodzaj nimbu, w lewym dolnym – palmę męczeństwa. Ponadto drugie putto trzyma otwartą księgę, której tekst objaśnia przyczynę śmierci: „Pro sigillo confessionis” – „Za tajemnicę spowiedzi”. Św. Jan został patronem spowiedników, pomagającym zachować tajemnicę związaną z tym sakramentem. Motyw wizji Matki Boskiej ujęto w formie dwustrefowej o diagonalnej kompozycji. Wertykalizm ujęcia podkreśla stojąca z lewej strony symboliczna kolumna. Przestrzeń obrazu wydaje się być irrealna, poprzez pozbawienie odniesień do materialnej rzeczywistości. Powierzchnię obrazu wypełniają obłoki i uskrzydlone putta, z nieba sączy się miękkie światło. Ten typ malarstwa jest typowy dla estetyki późnego baroku.

 Na mensie ołtarzowej ustawiony jest obraz Matki Boskiej Śnieżnej. Prototypem prezentowanego wizerunku jest słynna ikona Matki Bożej w rzymskiej bazylice Santa Maria Maggiore, pochodzącą przypuszczalnie z IX w. zwana przez mieszkańców Wiecznego Miasta Salus Populi Romani – Zbawienie Ludu Rzymskiego lub Matką Boską Śnieżną (wedle tradycji bazylika została zbudowana na miejscu, gdzie w maju spadł śnieg). Obraz bielański jest malowany na desce i nosi ślady dalszych przemalowań. Ozdobiony jest drewnianą płaskorzeźbioną sukienką i oprawiony w ramę z ornamentem imitującym kaboszony, wskazującym na ok. połowę XVII w. Podstawa nadała całości cechy feretronu, który na kartach historii pełnił funkcję przenośnego ołtarzyka rodziny Zamoyskich. Na podstawie wypisano inwokację: „Racz na nas wejrzeć z nieba wysokiego, a racz pocieszyć człowieka grzesznego”. Po bokach podstawy stoją dwa putta, trzymające rozciągnięty różaniec, co przypomina nam, że wiele wizerunków Salus Populi Romani określano mianem Matki Boskiej Różańcowej.